Home | Wegwijzer | Verhalen

Een vriend is heengegaan

20 augustus 2012

In 1972 kwam op de Straat Mozambique een nieuwe leerling aan boord: Herman Reijnders.

 

Op dat schip kwam een langdurige vriendschap tot stand. We hebben op dat schip (en vaak daarna) menig "koude klets" of "koele amfora" genuttigd met de bijbehorende verhalen en praatjes bouten en moeren. In Sjanghai kochten we onze eigen verzilverde bier pullen. Dat was handig, want je kon aan de condens op de buitenkant zien wat het bier niveau van binnen was. Zo kon je op tijd bij tanken. Ook kochten we allebei een namaak Colt 45 om tijdens het vertonen van cowboy films aan boord lekker te kunnen mee knallen. De sfeer op de Straat Mozambique was er een om nooit te vergeten.

   

Herman was een geboren wtk met oog voor details. Zijn specialisme is altijd koeltechniek geweest. Hij mocht graag met "anootjes en piefjes " aan het prutsen om de boel weer vlekkeloos aan de gang te krijgen. Maar om een vies pak in de hoofdmotor te krijgen had hij ook nooit moeite mee.

photogallery/Herman/Voering Trekken

Herman werd in 1974 bevorderd tot 5e wtk en ik kwam hem zo weer tegen op de Straat Johore waar ik voor het eerst als 3e wtk aan boord kwam.

In 1976 werd Herman 4e wtk en kwamen we hem weer tegen op de Straat Freetown, waar ik samen met mijn vrouw Ineke aan boord kwam. Ook Ineke kon het goed met Herman vinden en dat zou nog grote gevolgen hebben.

 

Toen ik op de Straat Cumberland werd overgeplaatst lagen we even later gezamelijk in Mount Manganui (NZ) en dat was uiteraard reden tot een enorm feest, waar beiden bemanningen aanwezig waren en tevens wat dames van de wal werden uitgenodigd. Herman was er bij met zijn vriendinnetje uit de Mount (Ngairy Olsen). Het is nog vroeg geworden!

 

In het volgende verlof zagen we elkaar ook regelmatig in Nederland en toen wij besloten een huis te gaan kopen in Buitenpost, kocht hij zo'n zelfde huis.

 

Wij zorgden toen hij voer en wij met verlof waren voor zijn tuin. Bij de aanleg daarvan had hij gehoord dat eerst lupine zaaien en dan onder schoffelen goed voor de grond was. Die was echter zo vruchtbaar dat als je een lucifer in de grond stak, je een jaar later een boom had. De Lupine groeide dus echt uit zijn voegen. We hebben de boel omgemaaid en op een grote bult gegooid, omdat de buren het niet zo'n succes vonden.
In die periode kreeg Herman zo'n last van zijn ziekte dat hij niet meer kon varen, afgekeurd werd en in de WAO terecht kwam.
In de jaren 80 en 90 heeft hij nog voor een groot koeltechnisch bedrijf gewerkt waarbij hij onderhoud deed o.a. aan grote koelinstallaties van de Gasunie. Door vooral de vergroeiing van zijn nek kon hij nauwelijks omhoog kijken, waardoor dat werk ook te zwaar werd.
De laatste jaren ging zijn gezondheid hard achteruit en ging hij wonen in revalidatie centrum Nieuw Unicum in Zandvoort. Een ruime week voor 20 augustus j.l. hebben we samen nog afscheid kunnen nemen van Herman (Moe) en geproost op een behouden laatste vaart van de Never Comeback Line.

Reacties op Kombuispraat

Herman, goede vriend, vaarwel!